بوسه پیامبر بر گونه فرزند اسلام

از زبان همسر استاد مطهری

ساعتی ا زنیمه شب می‌گذشت، که زنگ ساعت مرتضی به صدا در آمد، عادت همیشه‌اش بود، که در تاریکی شب به دور از چشم بنده‌های خدا با معبودش راز و نیاز کند. اما آن شب حال دیگری داشت.

صدای گریه‌اش را می‌شنیدم. دلم می‌خواست کمی بلند‌تر حرف بزند. تا من هم بشنوم که مرتضی در دل سیاه شب چگونه او را صدا می‌زند و یا حداقل یاد بگیرم که انسان چطور باید با خالقش صحبت کند.

نجوای شبانه‌اش که تمام شد، سر بر بالین نهاد تا کمی آرام گیرد.

اما ساعتی یعد یکباره از جا برخاست. نور مهتاب اتاق را روشن کرده بود.

پرسیدم: مرتضی چه شده؟

سکوت سنگینی میان من و او فاصله انداخت.

التهاب و موج هیجان در نگاهش بود، دلم طاقت نیاورد.

دوباره پرسیدم: « مرتضی چه اتفاقی افتاده؟»

آرام لب به سخن گشود...

بازی با بچه های فامیل

ایشان هر موقع به فریمان می آمدند، بچه ها و مخصوصاً نوجوانان را فراموش نمی کردند و بین بچه ها مسابقه های مختلف ورزشی مانند فوتبال و دو می گذاشتند و خودشان هم بدون اینکه احساس بزرگی کنند، با ما مشغول بازی می شدند و به افراد برنده جایزه ای هم تقدیم می کردند.

من تقریباً 12 ساله بودم که ایشان به فریمان آمده بودند. ما در روستای «باغ عباس» که در آنجا باغ و زمین داریم، زندگی می کردیم و استاد مطهری

چهار تا آمَنَ دیدم (خاطرات شهید مطهری از امام خمینی رحمه الله علیهم)

 

استاد شهید مطهّرى از خاطرات خود درباره امام(ره) مى‏فرماید:

من قریب دوازده سال در خدمت این مرد بزرگ (امام خمینى) تحصیل کرده‏ام. وقتى که در سفر اخیر به پاریس به ملاقات و زیارت ایشان رفتم، چیزهایى از روحیه او درک کردم که نه فقط بر حیرت من بلکه بر ایمانم نیز اضافه کرد. وقتى برگشتم، دوستانم پرسیدند: «چه دیدى؟». گفتم: «چهار تا آمَنَ دیدم